BraNŻOWY PRZEGLĄD NAUKI 

Odcinek 1

Risks and management of Sodium Hypochlorite in Endodontics, 2015, Mathew ST,

doi:10.4172/2332-0702.1000178

Artykuł niby porusza kwestie dość powszechnie znane – czyli odnośnie działania i zaleceń do stosowania podchlorynu sodu. Jednak bardzo fajnie jest omówione jego działanie przeciwgrzybicze, hemostatyczne, czy też to jak oddziałuje na biofilm i związki organiczne. Porównuje w jakim stężeniu wykazuje jakie działanie i jak się sprawdza względem innych stosowanych w leczeniu kanałowym substancji.

Można tutaj znaleźć również konkretne zalecenia przy różnego rodzaju powikłaniach przy stosowaniu podchlorynu:
– przepchnięcie przez wierzchołek: antybiotykoterapia, leki przeciwbólowe, obfite przepłukanie kanału NaCl, ewentualny drenaż w skrajnych sytuacjach
– dostanie się podchlorynu do oka: delikatne płukanie solą fizjologiczną lub wodą bieżącą, odesłanie do okulisty
– uszkodzenie błon śluzowych: dokładne wypłukanie wodą/solą fizjologiczną. Antybiotyk i leki przeciwbólowe w celu zapobiegnięciu wtórnej infekcji w przypadku dostania się podchlorynu wewnątrz tkanek. Natychmiastowa pomoc specjalistyczna w przypadku dostania się podchlorynu do dalszych odcinków układu pokarmowego lub do układu oddechowego.
reakcja alergiczna: podanie dożylne sterydów i leków przeciwhistaminowych, natychmiastowe skierowanie na intensywną terapię.

Dodatkowo sposoby zapobiegania przepchnięciu podchlorynu przez wierzchołek, czyli:
– odpowiednia preparacja komory – dostęp w linii prostej
– zdjęcia RTG w celu oceny anatomii kanałów
– korzystanie ze specjalnych igieł do płukania
– określanie długości roboczej i korzystanie z ograniczników przy płukaniu
– unikanie blokowania igły w kanale – w momencie płukania musi ona tkwić luźno
– unikanie doprowadzania do wysokiego ciśnienia = bez nadmiernego nacisku na tłok strzykawki
– ciągłe ruchy góra-dół igły w kanale
– obserwowanie wypływu podchlorynu z kanału

Szczegółowe zalecania po przepchnięciu podchlorynu i więcej szczegółów w artykule: https://www.omicsonline.org/open-access/risks-and-management-of-sodium-hypochlorite-in-endodontics-2332-0702-1000178.pdf

Implant Surface Decontamination by Surgical Treatment of Periimplantitis: A Literature Review, 2018, Koo, K.-T., Khoury, F., Leander Keeve, P., Schwarz, F., Ramanauskaite, A., Sculean, A., & Romanos, G. Implant Surface Decontamination by Surgical Treatment of Periimplantitis. Implant Dentistry, 1.

doi:10.1097/id.0000000000000840 

Przegląd literatury odnośnie skuteczności różnych protokołów postępowania w leczeniu periiimplantitis. W badaniach między 1998 a 2018 rokiem znaleziono 189 artykułów, z czego 33 najbardziej reprezentatywne wybrano do analizy.
Przy leczeniu periiimplantitis mamy 3 główne cele:
– usunięcie bakteryjnego biofilmu
– umożliwienie ponownej osteointegracji
– pozbycie się miejsc, gdzie mogą zalegać bakterie

Jedną z największych trudności w tego typu leczeniu jest obecność gwintu w implancie oraz chropowatość powierzchni. W obecnej literaturze brak jednoznacznego dowodu na przewagę jednego konkretnego protokołu nad innymi, więc nie ma czegoś takiego jak „zalecany” sposób leczenia periimplantitis. Jest jednak kilka protokołów, które dają dobre efekty i ich nieodłącznym elementem jest połączenie mechanicznego oczyszczenia z chemicznym.
Do mechanicznych sposobów zaliczamy tutaj:
– ultradźwięki
– kirety plastikowe lub z włókna węglowego
– gaza z solą fizjologiczną
– tytanowe szczoteczki
– piaskowanie
Do chemicznych:
– chlorheksydyna (najczęściej 0,12% – 0,2%, ale stosowano również w niektórych badaniach stężenia rzędu 1-2%)
– sól fizjologiczna
– 35% kwas fosforowy (wytrawiacz)
– 24% EDTA
– woda utleniona

Pojawiły się też pierwsze badania z udaną ponowną osteointegracją – przy oczyszczaniu plastikowymi kiretami w połączeniu z płukaniem 0.25% chlorkiem sodu i wodą utlenioną wraz z jednoczesną regeneracją kości jej substytutami.
Laser oraz terapia fotodynamiczna również zapowiadają się obiecująco w leczeniu periimplantitis.

Abstrakt: https://journals.lww.com/implantdent/Abstract/2019/04000/Implant_Surface_Decontamination_by_Surgical.12.aspx?WT.mc_id=HPxADx20100319xMP

Dental treatment in patients with cardiac pacemakers: Is it a risky affair? 2016, Kamal R, Dahiya P, Saini HR.
doi: 10.4103/2348-2915.184213

Tym razem artykuł odnośnie leczenia pacjentów z rozrusznikami serca.

Skaling – stosowanie skalerów piezoelektrycznych uznawane jest za bezpieczne. Nie powinno się stosować skalerów magnetostrykcyjnych u pacjentów z rozrusznikami serca.
Myjka ultradźwiękowa – zaleca się unikanie pracującej myjki ultradźwiękowej przez osoby z rozrusznikiem serca. To warto wiedzieć szczególnie pod kątem pracującego personelu, biorąc pod uwagę, że zwykle myjki nie znajdują się w części gabinetu dostępnej dla pacjentów.
Pozostałe sprzęty (endometr, elektryczne testowanie żywotności miazgi, turbina, lampy polimeryzacyjne, RTG) wprawdzie nie wykazały w badaniach negatywnych efektów, jednak uznaje się, że mogą mieć wpływ na działanie rozruszników, więc należy zachować przy ich użyciu szczególną ostrożność u osób z rozrusznikami.

U takich pacjentów trzeba szczególnie uważać na adrenalinę i inne leki obkurczające naczynia. Można wykorzystać fartuch ochronny z RTG aby zabezpieczyć rozrusznik. U osób z rozrusznikiem zalecane jest mycie zębów szczoteczką manualna, odradza się stosowanie elektrycznych.

Pełen tekst artykułu – http://www.jdrr.org/temp/JDentResRev3276-3315404_091234.pdf

 Comparative evaluation of the metal post and fiber post in the restoration of the endodontically treated teeth. 2015, Uthappa R, Mod D, Kharod P, Pavitra S, Ganiger K, Kharod H.

doi: 10.4103/2348-2915.161205

Ciekawy temat, chociaż badanie na niewielkiej próbie (40 pacjentów). Dobór pacjentów w wieku 18-25 lat, bez problemów perio, ze znaczną utratą części koronowej zęba, bez problemów zgryzowych.
Oceniane były parametry kliniczne takie jak np. szczelność, złamanie lub ruchomość korony, jak i parametry radiologiczne, m.in. dopasowanie wkładu do kanału, pęknięcie korzenia, zmiana okw.
Wprawdzie badanie wskazuje na przewagę wkładów z włókna nad wkładami lanymi, jednak ze względu na wielkość grupy badanej nie powinno być brane jako zalecenie do stosowania wkładów z włókna.

Pełen tekst artykułu – http://www.jdrr.org/temp/JDentResRev2273-3522303_094703.pdf

 

A randomized clinical trial on arresting dentine caries in preschool children by topical fluorides—18 month results. 2015, D. Duangthip, C.H. Chu, C.M. Lo
doi: 10.1016/j.jdent.2015.05.006

Tym razem bardziej trochę z profilaktyki. Porównanie skuteczności miejscowych fluorków w zatrzymywaniu próchnicy wczesnego dzieciństwa. Dość spore badanie, bo 1407 powierzchni przy 18-miesięcznej obserwacji. Co istotne, we wszystkich przypadkach była to próchnica w obrębie zębiny, ale nie sięgająca komory.
Zastosowano trzy protokoły, a dwie substancje:
– SDF 30% (diaminofluorek srebra) 1x co rok – preprat Cariestop
– SDF 30% 3x w odstępach tygodniowych – preparat Cariestop
– 5% fluorek sodu – preparat Duraphat
Odsetek zatrzymanej próchnicy wnosił odpowiednio 40%, 35% i 27%.
Lepszy efekt był osiągalny w zębach przednich niż bocznych oraz na powierzchniach wargowych/policzkowych.
Wszystkie preparaty nakładano za pomocą mikrobrusha, wcierając przez około 10 sekund, bez wcześniejszego oczyszczenia próchnicy. Następnie dziecko miało przez 30 minut nie jeść i nie pić.

Wynik badania pokazuje, że lepszym rozwiązaniem jest stosować prearat zawierający 30% SDF (diaminofluorek srebra). Warto jednak podkreślić, że zatrzymane zmiany próchnicowe w przypadku SDF częściej przybierały ciemniejszy kolor.

Abstrakt: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26037274

 

Enhanced Cell Response to Zirconia Surface Immobilized with Type I Collagen. 2019, C.M. Hsu, Y.S. Sun, H.H. Huang
doi: 10.1sad177/0022034519828702

Owocne próby zwiększenia aktywności biologicznej implantów cyrkonowych. Mają one dobrą biokompatybilność i właściwości mechaniczne, są odporne na korozję i mają kolor bardziej zbliżony do koloru zębów.

Jednym z podstawowych problemów jest jednak ich mniejsza aktywność biologiczna, co utrudnia osteointegrację. Jest to szczególnie problematyczne w przypadku pacjentów cierpiących na cukrzycę i osteoporozę.

W tym badaniu pokazano pozytywny efekt, jaki ma połączenie się wypiaskowanej i potraktowanej zasadą powierzchni implantu, z kolagenem typu I poprzez strukturę sieciową procyjanidyny. Dzięki unieruchomieniu kolagenu na powierzchni implantu, poprawia się jej aktywność biologiczna, co poprawia stosunek kontaktu implantu do kości (BIC). Dalsze badania są potrzebne w celu potwierdzenia odkrycia.

Abstrakt: https://journals.sagepub.com/doi/full/10.1177/0022034519828702

Powrót do listy Branżowych Przeglądów Nauki

Masz pytania? Napisz do mnie kontakt@tomaszlukasik.pl

Zapraszam też na moje szkolenia z chirurgii stomatologicznej i planowania leczenia – sprawdź TUTAJ